Jak chronić psa przed pasożytami?
Rodzaje pasożytów wewnętrznych u psa
Najczęściej występujące pasożyty wewnętrzne u psa to m.in.:
- psia glista,
- nicienie płucne,
- włosogłówka,
- tasiemce.
Psia glista ma szarą, szaro-białą lub żółtawą barwę ciała, a jej dorosła postać osiąga długość nawet 15 cm. Bardzo łatwo się nią zarazić. Larwa psiej glisty może przetrwać poza żywicielem nawet kilka lat. Glista wywołuje zaburzenia trawienia u psa - wydziela toksyny, które uszkadzają jelita.
Twój pies może zarazić się nicieniem na skutek (celowego lub przypadkowego) zjedzenia ślimaka i zabawy przedmiotem, po którym mięczak się poruszał. Te pasożyty powodują zatory i zakrzepy. Zakażone zwierzę jest osowiałe, ma duszności i kaszel. Pies może mdleć, a nawet pluć krwią.
Włosogłówka żywi się krwią ofiary, więc może wywołać anemię u Twojego psa. Dzięki osłonce jest odporna na warunki środowiska zewnętrznego, potrafi przetrwać i zarażać wiele lat. Po wyleczeniu psa często dochodzi do reinfekcji włosogłówką, dlatego odrobaczanie trzeba często powtarzać.
Jeśli nie zapewnisz pupilowi ochrony przeciwpchelnej, narazisz go na zakażenie tasiemcem. Pchły to pasożyty zewnętrzne u psa, a jednocześnie mogą być nosicielami larw tasiemca. Twój czworonożny przyjaciel może połknąć je w trakcie wygryzania sierści lub wylizywania łap po spacerze. Dorosła postać tasiemca w jelicie cienkim psa osiąga długość nawet 40 centymetrów.
Przyczyny pasożytów u psa
Najczęściej do zakażenia pasożytami wewnętrznymi u psa dochodzi drogą pokarmową. W trakcie spaceru Twój pupil może napić się wody z kałuży z jajami pasożytów, zjeść zakażonego ptaka lub mysz.
Psy interesują się odchodami innych zwierząt. Często wąchają je i liżą. Tak też mogą zarazić się pasożytami. Dlatego ważne jest zbieranie i usuwanie psich odchodów ze wspólnych wybiegów. Sprzątanie po czworonogu zapobiega rozprzestrzenianiu się robaków. Aby zmniejszyć ryzyko zakażenia, na spacery wybieraj miejsca rzadko odwiedzane przez inne zwierzęta.
Na zarobaczenie narażone są głównie szczenięta i młode psy. W ich przypadku może dojść do zakażenia śródmacicznego (jeszcze w życiu płodowym przez łożysko) i laktogennego (podczas ssania mleka matki). Aby zapobiec infekcji u szczeniaka, warto odrobaczyć sukę przed spodziewaną ciążą (nawet jeśli nie zdradza objawów). Inwazje pasożytów wewnętrznych u psa młodego negatywnie wpływają na jego rozwój, wzrost i odporność.
Bardzo często do zakażenia dochodzi w dużych skupiskach zwierząt: w schroniskach, azylach i hodowlach. Jeśli adoptujesz lub kupujesz czworonoga, sprawdź kalendarz odrobaczeń i skonsultuj się z weterynarzem. Psy powinny być odrobaczane już od 2. tygodnia życia.
Pasożyty u psa – objawy
Objawy zarobaczenia zależą od wieku zwierzęcia, stanu zdrowia czworonoga i stopnia nasilenia infekcji. Ciężka postać zakażenia może doprowadzić do anemii, niedrożności jelit, a nawet śmierci czworonoga. U szczeniaka objawy są bardziej nasilone, u dorosłego psa mniej (czasem nawet w ogóle nie występują). Pasożyty wewnętrzne są szczególnie groźne dla czworonogów chorych, niedożywionych, o niskiej odporności.
Zarobaczone, ale ogólnie zdrowe zwierzę początkowo może nie zdradzać żadnych niepokojących symptomów. Łatwo więc przeoczyć zainfekowanie pasożytami u psa. Objawy ze strony układu pokarmowego występują, dopiero gdy zarobaczenie się nasila. Wiele dni po zakażeniu pojawiają się mało specyficzne wymioty i biegunka. Nie lekceważ ich!
W wymiocinach i odchodach mogą być widoczne jaja robaków (ale nie zawsze tak jest). Zarobaczony pies nie ma apetytu, co prowadzi do spadku wagi. Ma wzdęcia i bóle brzucha. Drapie się i podgryza, ponieważ doskwiera mu podrażnienie i swędzenie skóry. Ma matową, nastroszoną sierść. Jest ospały. Zaobserwowałeś te symptomy u pupila? Podaj mu środki odrobaczające dla psów.
Pasożyty wewnętrzne u psa – profilaktyka i leczenie
W sklepach zoologicznych kupisz preparaty na pasożyty u psa w postaci m.in. tabletek i pasty. Dawkę dobierz do wieku i wagi zwierzęcia. Tylko wtedy środek skutecznie zwalczy robaki i będzie bezpieczny dla Twojego psa. Zbyt duża porcja może mu zaszkodzić, za mała – nie wyeliminuje problemu pasożytów.
Ponadto systematycznie przekazuj kał pupila do badania laboratoryjnego. Próbki trzeba pobierać partiami (nie w każdej będą widoczne robaki, ponieważ są wydalane etapami). Na podstawie wyników badań weterynarz zaleci preparat do walki z konkretnymi pasożytami. Dopasuje też schemat odrobaczania do wieku psa.
Jeśli Twojego pupila zaatakowały tasiemce, nicienie i pierwotniaki, kup tabletkę odrobaczającą Drontal. Nie wymaga zmiany diety i głodówki przed podaniem, więc na gorsze samopoczucie pupila zareagujesz od razu. Środek firmy Bayer możesz podać bezpośrednio do pyska lub wymieszać z karmą (po rozkruszeniu). Jeżeli masz jeszcze inne zwierzęta, także musisz je odrobaczyć. Najlepiej leczyć wszystkie w tym samym czasie.
Jeżeli pupil zmaga się z inwazją tasiemców, włosogłówek, glist i tęgoryjców, wybierz tabletki na robaki InPar. Ani przed, ani po podaniu preparatu marki Vet Agro nie musisz głodzić czworonożnego przyjaciela.
Niestety nie każdy pies chętnie zje tabletkę ukrytą w karmie. Jeśli Twój pupil odmawia jedzenia, wybierz pastę odrobaczającą. Opakowanie z podziałką ułatwi Ci dopasowanie ilości produktu do wagi zwierzaka.
Regularne odrobaczanie psa należy do podstawowych obowiązków opiekuna. Psy do 6. miesiąca życia trzeba odrobaczać co miesiąc, dorosłe – co trzy. W niektórych sytuacjach warto robić to częściej. Na przykład gdy pies jest członkiem rodziny z małymi dziećmi, przed podróżą z czworonogiem, lub po zakupie czy adopcji nowego zwierzaka.