Batroneloza – choroba kociego pazura cat disease (CSD)

Czym jest Batrolenoza?

Batroneloza, to choroba odzwierzęca, która wywoływana jest przez zakażenie bakteryjne, a konkretnie bakterie z rodzaju Rochalimea. Choroba może być przenoszona m.in. przez króliki, kleszcze i pchły, jednakże głównymi nosicielami są koty (w głównej mierze kocięta), mimo, że same na nią nie chorują. Według badań powyżej 50 procent zdrowych kotów jest nosicielami drobnoustrojów wywołujących chorobę. W Polsce wzmożony poziom zachorowań przypada na okres jesienno-zimowy. Osobami zakażonymi najczęściej są dzieci.

Do zakażenia dochodzi z reguły poprzez zadrapanie lub ugryzienie, może do niego dojść również na wskutek dostania się śliny kota do rany znajdującej się na naszym ciele lub do oka. Bakterie utrzymują się w organizmie kota do 3 tygodni, więc z reguły po dojściu do zakażenia kot nie stanowi już zagrożenia dla swojego właściciela.

Rozwój choroby i objawy

Pierwsze objawy można zaobserwować do tygodnia od zadrapania. Miejsce urazu staje się zaczerwienione, następnie pojawia się grudka zapalna. W okresie od 1 do 6 tygodni od momentu zarażenia następuje powstanie stanu zapalnego najbliżej sąsiadujących z miejscem urazu węzłów chłonnych (szyjne, podpachowe, pachwinowe, wewnątrzbrzuszne, podżuchwowe). Powiększone węzły chłonne stają się tkliwe, może również pojawić się ich ropienie, wówczas stają się miękkie, a najmniejszy dotyk w ich okolicy może powodować silny ból. Wśród objawów mogą się również pojawić bóle głowy, brak apetytu, pogorszenie samopoczucia, rzadziej podwyższona temperatura ciała.

W przypadku pacjentów z upośledzeniem układu odpornościowego, kobiet w ciąży, dzieci, starszych osób oraz pacjentów w trakcie rekonwalescencji po przebytych zabiegach chirurgicznych przebieg choroby może być poważniejszy. Nie można wtedy wykluczyć pojawienia się zakażenia rozsianego, które objawia się powiększeniem wątroby i śledziony. Przy zakażeniu rozsianym charakterystycznymi objawami są bóle podbrzusza i pleców.

Powikłania pojawiają się bardzo rzadko, do najczęściej występujących należą zajęcie siatkówki, które może doprowadzić do ślepoty, zropienie węzła chłonnego i zapalenie mózgu. Jednakże nie należy się martwić na wyrost, ponieważ u przeważającej ilości zarażonych choroba przebiega w łagodny, aczkolwiek przewlekły sposób. Ostatnie z objawów, czyli zwykle powiększone węzły chłonne ustępują w większości przypadków od 2 do 6 miesięcy od pojawienia się.

Zdiagnozowanie dolegliwości u zakażonego nie należy do trudnych, pod warunkiem, że pacjent pamięta o kontakcie z kotem, który skończył się zadrapaniem lub pogryzieniem. Jest to o tyle istotne w przypadku tej choroby, ponieważ jej obecność nie wykazuje żadnych charakterystycznych tylko dla niej objawów. Początkowe symptomy mogą być błędnie interpretowane szczególnie w okresie jesienno-zimowym, ponieważ przypominają anginę i inne infekcje wirusowe lub bakteryjne. Wstępne rozpoznanie przeprowadzane przez lekarza polega na zwróceniu uwagi na powiększone węzły chłonne oraz odnalezieniu zmiany skórnej w ich okolicy. W celu potwierdzenia zakażenia przeprowadzane są badania serologiczne.

Profilaktyka i leczenie

Wśród działań profilaktycznych, które mają pomóc zapobiec potencjalnemu zakażeniu chorobą kociego pazura należy wymienić przede wszystkim:

• dokładne mycie rąk po zabawie z kotem,
• unikanie zadrapań i pogryzień ze strony kota,
• unikanie kontaktu ze śliną kota,
• unikanie kontaktu z obcymi, dzikimi kotami

W przypadku ewentualnego zadrapania bądź ugryzienia zranione miejsce należy profilaktycznie czym prędzej przemyć pod bieżącą wodą i zdezynfekować.

W procesie leczenia stosuje się antybiotyk azytromycyny oraz wilgotne, gorące okłady na powiększone węzły chłonne. Sporadycznie wymagane jest przekłucie węzłów w celu opróżnienia ich z ropy. Wykonuje się również zabiegi polegające na usunięciu zajętego węzła lub przetoki, jest to jednak konieczne stosunkowo rzadko. W trakcie leczenia powszechnie stosowane są także chinolony i tetracykliny. Ponadto można podjąć środki łagodzące objawy – w przypadku stanów podgorączkowych lub gorączki zaleca się sięgnięcie po preparaty na bazie paracetamolu lub ibuprofenu.

Działania profilaktyczne jakich należy się podjąć u naszego pupila ograniczają się do zabezpieczenia go przed pchłami, które odpowiedzialne są za rozprzestrzenianie się choroby. Najskuteczniejsze są obroże przeciwpchelne oraz szampony. Warto również zadbać o to, by nasz podopieczny nie miał kontaktu z bezpańskimi kotami.